Πάφου Γεώργιος: ''Ο σημερινός κόσμος ακόμη στέκεται χάριν στις προσευχές των μοναχών''

Το κλέος των Λευκάρων και της Κύπρου το καύχημα, τον ισόβιο ασκητή και της νηστείας εραστή, τον μελίρρυτο εγκωμιαστή και ζηλευτό ερμηνευτή, τον ποιητικότατο στη σύνθεση κατανυκτικών στιχηρών και δημιουργό πλήθους εγκωμιαστικών ύμνων για δεσποτικές εορτές, τον ερμηνευτή του ιερού ψαλτηρίου και εγκωμιάσαντα πολλούς βίους των Αγίων μας, τον όσιο Νεόφυτο τον Έγκλειστο εόρτασε πανηγυρικά με αρχιερατικό εσπερινό η Ιερά Μονή του στην Πάφο.

Με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Πάφου κ. Γεώργιο να προεξάρχει του εσπερινού και με τη συμμετοχή του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, του ηγουμένου της Μονής, Επισκόπου Χύτρων κ. Λεοντίου, των πατέρων τής Μονής και άλλων κληρικών και με τη συμπροσευχή εκατοντάδων προσκυνητών, τιμήθηκε με υποδειγματική μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα ο προστάτης της νήσου μας όσιος Νεόφυτος ο Τιμιοσταυρίτης και Έγκλειστος.

Τη διακονία του θείου λόγου ανέλαβε ο χοροστατών Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, ο οποίος με το μεστό πνευματικών μηνυμάτων κήρυγμά του, προέβαλε την υψηλή θέση που πρέπει να κατέχει στη συνείδηση όλων ο μοναχισμός και η προσφορά του στον κόσμο.

«Συγκινεί ιδιαίτερα την Πάφο και τον λαό της η παρουσία ολόκληρου του σκήνους και της κάρας του μεγάλου αυτού οσίου μας, ο οποίος πέραν από τις μοναχικές του αρετές, προσέφερε πλήθος από κηρύγματα τόσον για λαϊκούς όσον και μοναχούς.

Η παρουσία των λειψάνων του προκαλεί υπερηφάνεια και καύχηση σε όλους μας. Δεν τιμούμε απλώς ένα καλό μοναχό που στα 50 χρόνια της μοναχικής ζωής του διαφύλαξε τις αρετές του μοναχισμού, την υπακοή, την ακτημοσύνη, την παρθενία, αλλά κι έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς...

...Ο άγιος Νεόφυτος έμπρακτα απάντησε σε κατηγορίες που ανά τους αιώνες εξαπολύονται εναντίον της Εκκλησίας· σε τί ωφελεί ο μοναχισμός τον κόσμο; Κι η απάντηση μάς δίνεται μέσα από το απολυτίκιο ενός άλλου μεγάλου οσίου, του οσίου Αντωνίου. Με τις προσευχές του εστήριξε την οικουμένη.

Και αν θυμηθούμε στην Παλαιά Διαθήκη με την καταστροφή των Σοδόμων, ο Αβραάμ παρακάλεσε τον Θεό να τους λυπηθεί αν υπήρχαν έστω και 50 ευλαβείς. Δεν βρήκε όμως ούτε δέκα. Σήμερα, όμως που τηρούμε γενική αποστασία από τον Θεό το ότι υπάρχουμε οφείλεται στους προσευχόμενους μοναχούς...

... Ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά και διαχρονικά ο κάθε άνθρωπος επιδιώκει τη χαρά μέχρι τέλους. Όμως αποτυγχάνουμε να βρούμε την πραγματική και μόνιμη χαρά, παρά μόνο κατακτούμε την υλική. Όσο πλουταίνουμε, νομίζουμε ότι τόσο αυξάνεται η χαρά μας. Όμως όταν βρεθούμε σε καταστάσεις δύσκολες, όπως την ασθένεια, τον θάνατο ενός δικού μας κλπ καταλαβαίνουμε ότι τα πλούτη αυτά δεν μπορούν να μάς δώσουν τη χαρά...

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η αξία του μοναχισμού. Κι ο άγιος Νεόφυτος, ως γνήσιος μοναχός, συνέλαβε το αληθινό νόημα ότι η ακτημοσύνη οδηγεί στην πραγματική χαρά. Εγκατέλειψε τη χαρά του κόσμου, η οποία πολλές φορές επιτυγχάνεται και με αθέμιτα μέσα.

Στα συγγράμματά του ο αγ. Νεόφυτος μάς διδάσκει ότι ακόμη κι αυτοί που εγκατέλειψαν την πρόσκαιρη χαρά του κόσμου για την αιώνια θα έχουν κι αυτοί θλίψεις. Εμείς όμως, έχουμε ψευδή αντίληψη ότι η πίστη μας θα μάς προστατεύει από τις θλίψεις.

Τα κεριά που ανάβουμε, οι παρακλήσεις που κάνουμε, τα καλά μας έργα, κι αγνοούμε ότι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε». Οι μοναχοί συναντούν διωγμούς, πόνο στην ζωή τους.

Κι ο άγιος Νεόφυτος είχε πειρασμούς τόσον από τον διάβολο όσον και από τον κόσμο. Κι αυτή η δοκιμασία των αγίων εν τέλει μάς ωφελεί, αφού κι εμείς όταν βλέπουμε θεοσεβείς ανθρώπους να πάσχουν με υπομονή, ωφελούμαστε...»